Ptaki, The Birds. By Czeslaw Milosz. Trans by Aoife

‘Ptaki’, ‘The Birds’ is the first poem in Czesław Miłosz’s early collection of poetry, Trzy Zimy, Three Winters (1936).

Ptaki

Czesław Miłosz

Już rok odnowień pianę na piaskach rozbija,

Pragnienie, sen i miłość odtąd nic nie waży,

Lekkie ręce, z chmur lekkich altana i schron,

Lekkie białe kamienie górzystych cmentarzy,

I wiatr, swobodny wiatr z dalekich stron.

Schodzi uczeń marzenia na północne kraje,

Ogniem błyszczy jak Cyrus, morduje pokrzywy,

Przewiązał gałąź wiśni i chce wody żywej

Szukać w jeziorze. O, wy ziemskie ciernie,

Cóż znajdę w tej przepaści, która łez nie daje,

Na połamanych polach, w lodowej cysternie.

Pod rozpalonym słońcem milczenie popiołów,

Dzień mija. Zimne szczęście, sen pusty, noc głucha,

Noc mija. Po kamieniach krok tauryjskich wołów.

Czym jestem, czym ja jestem i czym oni są?

Upici kwaśnym winem, czerwone wypieki

Zakrywają i rzędem nad brzegami śpią.

Milczenie długie, długie. Serce głód poraża,

Jakby pierwszy dzień świata nieruchomie stał.

Słychać z dna białych jarów dzwoneczki kuglarza.

Trąbka gra, dźwięk przerażeń śpiące ziemie budzi,

I podróżnicy, którym nadałem twarz ludzi,

To są ptaki, co we mnie gniazdo swoje wiły.

The Birds

Czesław Miłosz

The year of renewals breaks up foam on the sands,

Desire, dream and love won’t carry weight from now on,

Light hands, arbour and shelter from light clouds,

Light white stones in the graveyards on the mountainside,

And wind, a free wind from far away.

The student of dream comes down to the midnight lands,

Glittering with fire like Cyrus, he kills nettles,

He has tied up the branch of the cherry-tree and wants to seek

The water of life in the lake. Oh you wild thorns,

What will I find in this abyss, which causes no tears,

On the broken plough-fields, in the frozen cistern.

Silence of ashes under a sun set on fire,

Day passes. Winter joy, empty dream, hollow night,

Night passes. The tread of Taurus’ oxen on the stones.

What am I, what am I and what are they?

Drunk on bitter wine, they cover up their flushed

Faces and sleep in a row on the riverbanks.

A long, long silence. Hunger defeats the heart,

As though the first day of the world stood still.

The wizard’s bells are heard from the floors of white ravines.

The trumpet plays, the awful sound rouses sleeping lands,

And the travellers, whom I had given human faces,

Are the birds, who have woven their nest within me.